Gel/ki! Ödü kopuk zamanlar uyansýn Yüzü elma kadýnlar haykýrýr Kimsesiz ölülere aðýt Perçeminden/ Söz oluklarýnda tümce/ Zarflar gönderilir evlere Baban yer zindanlarýnda Çocuk…
Þimdi; Söz bitimi Üç sala duraðý Ne güzel öldüler Sen bilmezsin ey ahmak Kaderdi bu kefene yazýlý zýrva
“Sarý hüzün piþiriyor kadýnlar Ak yalaçlarda…” Ellerinde acur kokusu Saçlarý karayemiþ/ Dil söküklerinde gizli Kader otlarý…
Üstü soluk alýçlara pislemiþ kuþlar Çünkü kanatlarý kýrýk/ Dalda kesiliyor tenleri Özgürlük zangoç dillerde Sevgi turlarý yok/ Çeþmeler küskün Dilimsiz ekmek Bahtsýz yarýnlar
Kalemler dönüyor Cahil yüzlerde/ Aç bebe soluklarý Dinsiz lokmalar Say beni/ En verimli çaðýmda Adamdan…
Ölüm turla yüreðimi Þimdi rüzðara fýsýldayacak Bakýþlarým/ Onur dallarýnda…
Bu türkü bitmez mirim Bu türkü bitmez…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ali Ekber Hırlak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.