Geliþlerin yoruyor artýk beni Bir umut besliyorum içimde Suluyorum göz yaþlarýmla Kulaðým her an kapýda Penceremin pervazýna Bakýyorsun gizlice Saklandýðýný sanýrken Gözünün izi kalýyor camýmda Ýzlerde arýyorum duygularýný Bomboþ bakýyor Duygusuzca…
O cama vurmayýþýn Bana seslenmeyiþin Çürütüyor ruhumu Beslediðim umudum Kuruyor köklerinden Demli çayýn buðusu Yansýyor gözlerime Yine yeniden baþa dönmekse Halsiz býrakýyor Tüketiyor beni…
Sonra diyorum ki Gelmeni beklemek mi iyi? Yoksa hiç gelmeyeceðini bilmek mi? Geliþinin sonunda gideceðini bilmek Geliþlerinin gidiþlerine gebe olduðunu bilmek Ölüme eþ deðer Bunu sen hiç bilemezsin Anlayamazsýn…
Çünkü Sen hiç beklemedin Sen hiç özlemedin Nasýlsa biliyordun Ben hep býraktýðýn yerdeydim...
Ama bir gün, Ýþte o gün Deðil beni, Mumla arayacaksýn izlerimi Bulamayacaksýn… O yüzden Artýk gelme sevgili…