Sessizliğin Sesi

Sessizliðin sesini seviyorum,bomboþ Ýstanbul sokaklarýnda,
Gözlerimde yaþ,seni arýyorum kimselere belli etmeden.
“Gitti artýk…
Zaten sevmemiþti seni” diyorlar…
Susuyorum…
Kýzýyorum suskunluðuma…
Ve dönüyorum,
Aþýklar þehri Ýstanbul’a…

Yýldýzlarý sayýyorum,sensiz geçen günlerim yerine,
Ýstanbul’u izliyorum,
Bilmiyor sana olan sevdamý Ýstanbul
Yakýyor yine ýþýklarýný,gülümsüyor yine ýþýl ýþýl,
Bilse sana olan sevdamý,
Geceleri takmaz tepeme altýn sarýsý ayý,
Sabahlarý doðdurmaz güneþi pencereme...

Ama yinede seviyorum Ýstanbul’u…
Aþklarýný,ihanetlerini...
Her þeyden önemlisi de,
Martýlarýný,sevdalý martýlarýný...
Her kanat çýrpýþlarýnda sana kavuþamamayý,
Her baðýrmalarýnda sana yalvarýþlarýmý hatýrlýyorum.
Sonra çýkmaz sokaklara dalýyorum koþar adým.
Yanýmdan birkaç tane külhanbeyi geçiyor...
Hepsinin suratýnda ayný tip býyýk,
Kimisi sarhoþ,kimisi ayýk,
Ama hepsi sevdalý,hepsinin kalbi kýrýk...
Bana benzetiyorum bakýþlarýný…
Býçak yarasý acýtmaz kalplerini aþk yarasý kadar...
Kiminin ömrü bir gün,kiminin sevdasý kadar...


Sosyal Medyada Paylaşın: