her sabah güneþin doðduðu yerde
çakýlýr gözlerim bakar dururum
engel deðil görmeme seni
rengi solmuþ perde
bilsem de gelmeyeceðini
beklerim yine pencerelerde
tavanda asýlý kalmýyor artýk gözlerim
yýldýzlarý da saymýyorum geceleri
cendere deðil odamýn duvarlarý
pencere pervazlarý da uzak bana
þükrediyorum yaratana
son nefesi vermeden film bitmez
belli mi olur
yaþamýn son saniye saldýrýsý
dindirir yüreðimizde ki sýnýrsýz hasreti
baðlatýr yeniden hayata bizi
ay saklanmýþ buluta
yansýmasa da ýþýðý
kalsam da karanlýklarda
sana olan sevgim yeter bana
sen olma isteyenlerden
düne dair verdiklerinden
seninle yaþam çok baþka
gölge düþürmeyelim bu aþka
nefesler sayýlý bilinmiyor sonrasý
sendedir yüreðimin yarýsý
olsan da uzaklarda
bu gönül tutsak sana
unutmasýn dilin caným ve aþkýmlarý
ismimle hitap etme bana
hep ýþýðýn olayým
kalayým hayatýnda...
Aydýn
31 Temmuz 2014
Istanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.