Öyle korku ektin ki gönlümdeki tarlaya çiçek bekleme artýk yalnýz hay huy biçersin kelimeler havada sallanýyor geçmiþe her gidiþte eliyle bir veda türküsü çalar dönüþ yolu hüzzama zaten hazýrlýk yapar alýþkýndý bu yürek aðýt yapýþýk dile .
Kim sevmiþ de mutlu olmuþ yerini söylesinler bir koli acý hazýr göndereyim adrese temizlenip yýkansýn görülmedik havuzda kokusu yeter bana giymem artýk eðnime varmýþ diye umudu hazýrlarým o güne.
Kurumuþ göz pýnarým çatlamýþ susuzluktan sinekler raðbet eder kokuþmuþ geçmiþime bir zamanlar sulaktý akardý ele güne nevbaharý görmeden borana yakalandý çýð düþtü üstlerine bir çýrpýda boðuldu ölümden beter oldu cennetinden kovuldu.
Eller gibi kolaydý þarkýlarda gel demek gururu kitleyip de sessizce çýkýp gitmek solda kýpýrdayan sesi bir kurþunla vurup en zoru git demekti kal diyen dili yutup herkesin harcý deðil vuslatý ayrýlýða kurmak olanlarý piþirip ortaya sofra kurmak yeyin aðalar yeyin dünya malý dünyada deyip oradan kaçmaktý bana yakýþan buydu piþmanlýk aðladý da tek yaptýðý da buydu.