BURUK LEMAN - KIRIK KEMAN

Neden bu kadar yalnýzsýn?..
Belkide yalnýzlýk yalnýz kalmasýn diye...


I


Yalýn ayak ve ýssýz yürüyordu Leman,
küflü bilincinin kýyýsýnda...

Yürüyordu, ’kalbinde Yusuf’un kuyusu...’
yalýn ayak ve yollarý yanýtlayarak...
yürüyordu, maðlubiyetlerinin hýncýný alarak..

Günlerin göðsünde bir ter gibi akýp gidiyordu...
gecenin sarkmýþ memelerinden yalnýzlýðý saðýyordu...
ve içinin sokaklarýnda sevinci yorulmuþ taþralý çocuklar koþuyordu...

O çocuklar ki , esmerdi kederleri
ve sadece filmlerde görmüþtüler denizleri...


II

Akþam olunca, sokaklar ýssýzlýða,
Leman upuzun susuþlara kalýrdý...

Fön çektirirdi burjuva yalnýzlýðýna
açlýðý da bölüþürdü, tokluðu da...

El yazýsý kadar kötü olmasaydý keþke,
alýn yazýsý da...


Yalnýzken onarýlmazdý, sýrtýnda hançer yarasý...
bilirdi
ve küfrederdi!

Raký içer küfrederdi... düpedüz küfrederdi.
susardý sonra...
upuzun yollar gibi...
uzak yýldýzlar gibi...

Ve uzayýp giderdi...
bir yaranýn ayrýntýsýna gizlenir,
uçurum gibi uzayýp giderdi...

Anýlarýný sulardý her sabah
ve her mevsim
kökleri çürümesin diye...

Ve ömrüne dar gelen yýllarýn aþýnmýþ yazgýsýnda,
aþklarý talan, yetimdi þiirleri...

III

Ah Leman;
sevdin sen de bir zaman...

Aynalarda kaldý kendi enkazýný sýrtýnda taþýyan kederli suretin
yollarda solgun bakýþlarýn...

IV

Daha o kentte çocuklar defolu doðuyordu
ve orospular aþýnmýþ düþlerini soruyordu...
sense oturup, üþüyen ayrýlýðýn ellerini ovuþturdun...
ve solgun yýllarý savuþturdun...

Oysa kim senin kadar anlatabilirdi ki ’acý çekmenin ayinlerini...’

Çünkü yýllar geçer, ömürler de
geçmeyen acýlardýr...

Ruhuna dolanýrdý acýlar..
sonra uzun ve geniþ bir soluk alýrdý, kendi derinliðinden...
çünkü derindi.
çünkü, acýsý da derindir, derin olanýn.

Herkes kendi derinliðiyle örter yenilmiþliðini, çaresizliðini
hayat en derinde gizlidir;
acýlar, aþklar, isyanlar, yaralý umutlar, yalnýzlýklar, kuþkular...

V

Acýklý bir türküye asýlý kalmýþ hüznün...
ne suç ne de delilsin,
yaralý bir sözcük gibi efkarýný giyindiðin akþamlarda...

Hayat çoðu zaman beyaz bir kaðýt hafifliðinde, aðýr þeyler yazýlan..
aþksa artýk sadece yaralardan hatýrlanan...

Bir çiçek al çiçekçiden
bir çiçekte sen at aþklarýn mezarýna...

Ah Leman,
maðlup etti seni zaman...

Bir silah gibi saklardýn acýlarýný
saçlarýný toplar gibi toplardýn yalnýzlýðýný...

Þiirlerle doyururdun açlýðýný...

Oysa hep sana çalýnmalýydý, o buruk keman taksimleri...

Þimdi kendine benzemeyen bir þarký bul...
ve tekrarla...
çünkü o þarkýlarda kýrgýn bir nakarattýr bizim ömrümüz...

Sonra tenha bir pusu kur kendine
ve akýþkan bir suya býrak, hep yanlýþ aþklarla örselenmiþ kalbini...
çekici kýlýyor çünkü yalnýzlýðýn seni...

Ve soyun bütün gündüzleri, akþamlarý giyin Leman...

Bak, maðlup etti seni zaman...

VI

Ah Leman, ’kaþlarý keman’

Kim bilir, þimdi sen hangi intiharýn þakaðýnda bir yara
bense yalnýzlýðýn ve piþmanlýðýn okyanusunda alabora...

Ansýzýn bir tufanýn kýyýlara vurduðu cesetleriz...
buruk ve içli uðultusuyla acýlarýn
ve yaralý belleðinde anýlarýn...
beyhude bir çabayla, mavi bir yaþamak içindi göðe uzanan ellerimiz...

/ Sonbahar yorgunu bir yürekle, içimizde filizlenen ayrýlýðýn ekþi tadýdýr çaresizliðimiz.../


Sonra bir bulut düþer
ve bir nehir gibi taþar gözbebeklerimiz..
akþam olunca bir matemi kuþanýr yüreklerimiz.
zamanýn ilmeðinde boðuldu düþlerimiz..

Boðuldu düþlerimiz...

Yorgun gözlerimizde esneyen her akþam,
nikotin kokulu hüzünlerde,
unutulmuþ bir para üstü
veya fikrinin çýkmaz sokaklarýnda kaybolmuþ bir çocuktum...

VII

Ah Leman, ’kaþlarý keman’
maðlup etti bizi zaman...

Bak, yaðmalamýþlar gençliðimizi
eskittik dünlerimizi
ve üþüttük günlerimizi

Bilmem ki hangi türküde unuttuk gürleþen seslerimizi...


Birdal Erdoðmuþ -


Sosyal Medyada Paylaşın: