Güneşin Nefesi Değse

Soldu bahçem
onu görememekten

göremediðim kadar gördü o

kavramaktan korktuðum soðuklukla doldu

biçimini aldý demir sýcaðýndan

kapadým gözlerimi


bastýrdý baskýnlýk

her yeri görüntüsü sardý

derinin altýnda çýnlayan bir sesti

kimsenin duymadýðý bir ses

erkenden uyanan ölmek

tuzla dokundu tutamamak

çocukluðumda biriktirdiðim

sefil kum taneleri gibi

baþýboþ ve sonuçsuz

þimdi kanadý sözcükler

sana dokunamadým


burdaki izlerine bakarak

senin hayallerini görürüm

ýsýtýlmýþ demirin

yaptýðýdýr güzelliðe nalet

daðlanýr mutluluðum

uzar kayýplarým

huzurum savrulur caddelerde

kanýyordur ve un ufaktýr


gözbebeklerimde eski bir korku

bir kaygý gecesi ...

öykümün ansýz kaderdaþý

Yalnýz

gece birebir yalnýz

ýþýklar söndürülmüþ

salonu yalnýz

yatak odasý uykusuz þimdi üzgünüm özgürsüzlükten


Koyudur þiir

senin gözlerin kadar anlamlý bakar

iþleyen denizdir þiir

altýndan topraktýr

varlýðýn þerefine

içtiðim kadeh kadeh


Bölüþüyor beni zaman

keserek yerlerimden

habire yazýlan kaðýtlarda

ve sensizliktir komþum

arkadaþým çalan radyodaki hüzün ...




Sosyal Medyada Paylaşın: