Ben ki, saygýn bir sevdânýn bam telinden ezgisiydim;
Kayda deðer son ilhâmýn perdelenmiþ sezgisiydim.
Tam çiçeðe durdum derken donduruldum sözlerimde;
Dilim, dilim kan portakal, kor kesildi gözlerimde.
Aðýr bir suç gibi kitli en masum yalan dilimde,
Mýzrabým vurguya gitmez, kalem nazlanýr elimde.
Taa içimde hissederim, sancýsýný, bu Dünya’nýn;
Dert küpüyüm, suskunluðu cevher yapan sýr kimyanýn.
Bir pergelin sivri ucu batmakta sanki baðrýma,
Doðrucu Davut’a döndüm, kim koþar benim çaðrýma (?)
Deyin dostlar! Böyle sansür revâ mý kendi kendime?
Doluya koysam taþmýyor, düden musallat bendime.
Dokuz boðumdan geçeni, yazmazsam unutmaktayým;
Boþ defter sayfalarýnda, karlarý kurutmaktayým.
YUSUF BÝLGE
Kýrlangýç Fýrtýnasý-I