kelimeler bile sessiz kalmýþ bu sabah.. hecelerin de de sukut.. cümleleri yutkunurken sözler, sanki suçluymuþ gibi hisler, duygulara kaçamak bakýþlar içersinde.. sanki gizler gibi yaþlarýný.. kepenlerini indirmek istesede nafile.. fýrtýnalar esse bir türlü esmese bir türlü.. yellere mahkum olmuþluðun çaresizliðinde.. yalnýzlýða gam vurmuþ dil kelepçelenmiþ gibi.. tesellisi yazýlanlar.. ne kadar bitirmek istesede sonu gelmiyor.. þimdilik nokta koymak sessizliðin eþi gibi.. yaþananlar benle kalp arasýnda.. öyle isterdim ki girip bir görmeni.. öyle isterdim ki.. ama nerde? herkes tutmuþ yolunu gidiyor.. sonsuzluða kucak açmýþ misali.. kaybolacak elbet bir gün herkes ebediyette.. ne sen ne ben ne de biz.. galiba ondan biz sessiziz.. mecburiyetimiz.. hiçliðimiz.. hiç boþuna bekleme.. ne duyan olacak ne gören ne de bir notiz alan.. meðer çümbüþümüz baþlamýþ daha doðarken...
(Berlin,28.06.2014)
Talat Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın:
Talat Özgen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.