Nefesim seni beklerken ; Sanki dünyadaki bütün saatler duruyor, Irmaklar susuzluktan bir, bir kuruyor, Dünya bile yerinde sabitlenmiþ gibi oluyor.
Yüreðimin sesi sen gelince ; Zaman bardaktan boþalýrcasýna yaðan yaðmur gibi akýyor, Rüzgarlar fütursuzca bir saðdan, bir soldan esiyor, Çaðlayanlar yýkýlan bir baraj gibi güldür, güldür coþuyor.
Gönlümün sultaný sen giderken ; Dünyama birden zemheri karanlýklar çöküyor, Zamansýz gelen ölüm ile ruhum bedenden çýkýyor, Ve o andan itibaren benim için hayatýn hiç bir anlamý kalmýyor.
Zafer Özcan-(07.04.2014)
Sosyal Medyada Paylaşın:
BELALIM532 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.