MADENCİNİN ÖYKÜSÜ
Öfke ile doluyum, patlamaya az kaldý
Gelecekten umudum, günden güne bitiyor
Burada yaþamaya, ne heves ne haz kaldý
Bacalarda duman yok, insan teni tütüyor
Veriyorlar üç kuruþ, çalýþ yerin dibinde
Ölüm her an ucunda, salladýðý kazmanýn
Para din iman olmuþ, varsýllarýn fikrinde
Garip hayalin kurar, sevgiliye yazmanýn
Her gün evden çýkarken, besmele dudaðýnda
Ýki gider bir bakar, geride kalanlara
Dönüþ garanti deðil, týkanýr yutaðýnda
Güven duyasý yoktur, bitmeyen yalanlara
Daha yolda giderken, hayal eder evini
Akþama döndüðünde, eþi yolunu bekler
Çoluk çocuk þen þakrak, öperek ellerini
Bugünü kurtardýk da, yarýna tüm dilekler
Hem yürür hem söylenir,* ne zaman son bulacak*
*Her gün ölüm korkusu, düþmanýma dilemem*
*Babamda da böyleydi, oðluma da olacak*
*Korkarým ki gün gelir, ecelimle ölemem*
Eþi bazen yalvarýr, iþe gitmesin diye
Ne çare ki baþka yol, ona sunulmamýþtýr
Çoluk çocuk ellere, gýpta etmesin diye
Ona reva görülen, hale darýlmamýþtýr
Ayný tasa, kaygýya, derde ortak olanlar
Yaþadýðý müddetçe kendine yetecektir
Kimi evli, niþanlý, kimi bekar civanlar
Bir dilim ekmek için bu kahrý çekecektir
Alýn teri kendine bir lokma ekmektir de
Her kazma vuruþunda gökdelenler dikilir
Lükse sebep olur da, þehrin merkez yerinde
Mütevazi köyünde, inzivaya çekilir
Boynu bükük çelebi, ne çýkarsa bahtýna
Ýnsaný insan yapan deðerlerin odaðý
Baþkalarý çýkarken hakanlarýn tahtýna
Onun ömrü boyunca madenlerdir otaðý
Böyle düþüncelerle, girer kapý içeri
Ýzbe karanlýklarda, dolambaçlý yollarda
Ferhat gibi çalýþýr, alnýndan çaðlar teri
Vardiyasý biterken, takat kalmaz kollarda
Son kazmayý vurunca, dünya oynar yerinden
Yýldýrýmlar doluþur, gözlerinin içine
Kömür yaðar baþýna, kazma düþer elinden
Sonra her yer zifiri, karanlýklar içinde
Yalnýz o deðildir ki, diri diri gömülen
Ana, baba, kardeþler, eþ ve oðulu, kýzý
Hayatý pahasýna, hoyratça sömürülen
Dilde feryat figandýr, kalpte dinmeyen sýzý
Saðlýðýnda yüzüne dönüp de bakmayanlar
Maskeden bir bakýþla, güya ona yarendir
Karanlýk günlerine, bir ýþýk yakmayanlar
Onu sömürenlere, ruhsatlarý verendir
Hayatý geçmektedir, gözlerinin önünden
Saniyede tüm ömür, sinema filmi gibi
Korkuyla beklenilen Allah’ýn her gününden
Ýþte o gün bugündür, kimdir bunun sebebi
Varlýðýna, sözüne, sonsuz inandýklarý
Bir büyük piþkinlikle, kader deyip geçmekte
Asla kader olamaz, hesapsýz yandýklarý
Bu fikir Yarataný, suça ortak etmekte
Ve o meþum son gelir, söner gözlerindeki
O parlayan ýþýklar, çarpmaz artýk yüreði
Her evde feryat figan, yerin üzerindeki
Topraklarýn altýnda, ailenin direði
Böyle son bulmasýnda suçluyuz biz hepimiz
Ona yalnýz “kâr” diye bakan gözlerden olduk
Yaþadýðý sýkýntý, hiç olmadý derdimiz
Bilmem ki kaç yýlda bir, yalan sözlerden olduk
Düzeltmeye gayret yok, zaten noksan ehliyet
Böylesi zulümleri, yaþayarak yoðrulduk
Yarýn da tekrar eder, deðiþmezse zihniyet
Ýlahi adaleti bekler iken yorulduk
19.05.2014
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.