Sen, güneþin doðduðu noktasýn, Gizemli, muhal; ama huzurlu. O görünmeyen bülbülün þarkýsý, Garip, tedirgin; ama neþeli. Güneþin ýþýltýsý, Suyun parýltýsý, Meltemin uðultusu...
Yaðmurlu bir günün öðleden sonrasýnda, Cama vuran o yaðmur tanesi; Pencere kenarýnda içilen sýcacýk çayýn ilk yudumu, Bardaklara çýn çýn konulan çay kaþýklarýnýn cývýltýsý...
Eski kitap kokusu, Kýrk beþliklerin ezgisi, Öylesine içten; öylesine tanýdýk...
Puslu bir Ankara gecesinde inadýna açýk gökyüzü, Olanca kirliliðin içinde, öylesine parlak ay ýþýðý...
Ýþte sen, böyle görünüyorsun buradan!
TunçAy-Ankara
09.03.2014 11.03.2014 20.05.2014 Sosyal Medyada Paylaşın:
TunçAY Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.