Ucu kývrýk sayfalar arasýnda dolaþýp
Sesim olabilecek bir cümle arýyorum
Önce yaramý sarýp sonra yâre ulaþýp
Bacasý aþkla tüten bir þale arýyorum
Çöreklendi içime gün yüzünün hasreti
Yitirdikçe günbegün huzuru, saadeti
Arttýkça yüreðimin geceye esareti
Karanlýðý yaracak meþale arýyorum
Aldanýp da sýrtýmý dayarým sandýklarým
Týrnaðý taþa deðse, yürekten yandýklarým
Gömüldüm çýðlýðýma, hani inandýklarým!
Artýk çekip gitmeye vesile arýyorum
Þimdi ses tellerimi yutmuþ bir kuyudayým
Kâh Dicle’nin koynunda kâh Fýrat suyundayým
Bilincimi zapt etmiþ derin bir uykudayým
Kendime geleceðim bir sille arýyorum
Zaman zalim, zaman dar, yorgunluðumsa beter
Hiç tükenmez sanýrdým ömrümü bir vakitler
Yýkýlýrken içimde koca koca þehirler
Ruhumu koruyacak bir kale arýyorum
Oysa fark etmemiþtim yýkýlmayana kadar
Aþk denen o iksirin kýldýðýný bahtiyar
O iksir ki içime sýzarken azar azar
Hep üstümde duracak bir hale arýyorum
Ve þimdi bir sevgiye “çok aç kaldým!” diyorum
Hayatýn ortasýnda ”kýraç kaldým!” diyorum
En çok da ömre yanýp “ah geç kaldým!” diyorum
Yaþama tutunacak bir hamle arýyorum
Saadet Ün – 09.03.2014