YAZARKEN ATEŞ GELDİ

Bir sevda gibiydi akþamlar,
Otururken toprak sobanýn baþýna.
Uzun kýþ gecelerinin sessizliðinde,
Gaz lambasýnýn loþ ýþýðý vururken duvarlara,
Kedinin mýrmýrlarýyla huzurlu,
Baykuþun ötüþüyle ürpertiliydik.
Ne televizyonun adý vardý,
Ne de yokluðun tadý.
Çocukluðumun güzelliðiydi o yýllar.
Annemim sýcacýk sesi,
Babaannemin tatlý sevgisi,
Bana en büyük güvenceydi.
Bir köpeðin havlamasý gelirdi uzaklardan,
Gecenin korkunç karanlýðýný deler gibi.
Toprak sobanýn üstündeki göðüm fokurdardý,
Bir ninni gibi gelirdi sesi kulaðýma.
Þimdi tadý yok be dostum,
Hiç biri kalmadý hayatýmda.
Ne baba anne ne anne þevkati sýcaklýðý,
Ne toprak soba baþý,ne kedi mýrýltýsý.
Medeniyet aldý götürdü,
Derinlere gömdü.
Hüzün býraktý geride.
Doyumsuzluk geldi yerine.
Hasret gitti,haset geldi
Huzur gitti,telaþ geldi.
Alýnteri yerine beleþ geldi.
Mavzer gitti keleþ geldi.
Yazarken ciðerime ateþ geldi.

13.01.2014
Adil ÜREKSOY
’’Adil’ce’’
Sosyal Medyada Paylaşın: