Kimsesizliðin acý bir itirafýna dökülüyor
Kalemimden damlayan mürekkepler
Yalnýzlýk yüklü kara bulutlar
Kuþatýyor dört bir yanýmý
Sevgisizliðin kimsesizliðin
Kara habercisi olan yalnýzlýklýða boyun eðiyorum
Tanýdýk suretler arýyorum þaþkýn gözlerle
Yalnýzlýðýn tenhalarýnda yitiyorum
Kalabalýkta yalnýzlaþýyorum
Üþürken bir baþka yalnýzlýkta yine kayboluyorum
Bir volkan gibi biriken terkedilmiþliðin lavlarýnda patlayýp
Kül olmuþ kalbimin acýsýyla kalýyorum
Yanmýþ yüreðimin küllerini
Rüzgara býrakýp savuruyorum
Zaman geçip giderken
Kimsesizliðinin takvimlerinden
Gidenleri tek tek yüreðimden kopartýp atýyorum
Nefessiz býrakýyorum kendimi
Ýmkansýzlýða boyun bükerek
Kimsesizliðe isyan etmemeyi öðretiyorum yüreðime
Susuyorum gecenin karanlýðýna
Sensizliðin vuslatýyla
Beraber olduðum yalnýzlýðýma sarýlýyorum
Kimsesizliðe dair acý bir iç çekiyorum
Þiirler d/üþüyorum sayfalarýma
Yalnýzlýk sokaðýnýn kaldýrýmlarýndan taþýyor gözyaþlarým
Hüzün yaðýyor sarýrýp solan yapraklarýma damla damla
Sonbahar yapraklarý gibi sararýp dökülüyor cümleler
yalnýzlýk satýrlarýma
Nereye gidersem gideyim buluyorum kendimi
Yalnýzlýk sokaðýnýn çýkmazlarýnda..
MELTEM KINIC
Þiirime sesiye hayat veren (Gökhan Sarý) teþekkürlerimi sunarým saygýlarýmla..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.