mermerler çatlýyordu alýnlarýmýzdan
damar yerlerimizden
duyduðumuz seslerden gözlerimiz kamaþýrken
sevdiðimiz bütün çiçeklerin dallarýnda bahar açýyor sandýk
ýþýk ellerimizde, sesler kulaðýmýzda , iþte buna aldandýk ..
duvarlara ellerimizle deðil belki , resim çiziyorduk hasretten
hayallerin bile çok ötesinden , uzakta bütün gök gürültülerinden
ýþýk yedi rengimize emanet , bir vapur dumaný gibi tütüyordu
dediðimiz hasret bugünlerimizi, buðulu dünlerin içine çekiyordu .
güneþ yüksek aðaçlardan dökülürken , sabahýn açlýk vakitlerinde
biz uyanmadan ayrý seviþmelerde , dudaklarýmýz kan-ter içinde
ellerimiz düþüyordu akan nehirlere , gözlerimiz ve ayaklarýmýz
suda gölgelerimiz büyürken , küçülmelerden oluyordu sancýlarýmýz .
önce çobanlarýn kavalýnda bir ninni , anne sýcaðýndan sevgili
ezberdeki türkülerimizi söylerken , çocukluðumuzun dilleri
ölü cellatlarýn kör ellerinde , ilerlemiþ hükümlerimiz sallanýyordu
kulaðýmýza elden düþme oyuncaklarýn son çýðlýklar saklanýyordu .
kýrýlmýþtý artýk bütün duygularýmýz
iliklerimizin boþaldýðý yerden
dalgalý denizlerin yol göstermez fenerlerinden
uzak limanlara düþtük , çizgilerimizin masum tarafýndaydýk
ýþýðýn ve sesin olmadýðý yerde , yazýk öykülere yazýldýk ..
CEVAT ÇEÞTEPE
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.