O gidiyordu

Onu uðurladýðýmda "aðlama" demiþti,
"Kavuþmamýz için gitmeliyim üzülme" demiþti.
Güzel þeyler söylüyordu.
Usul usul dinliyordum onu.
O gidiyordu ve ben onu seviyordum.
Gider ayak sevmeye baþlamýþtým.
Ayakta tutamadým kendimi,
Bir kaldýrýma oturdum.
Gitmesini bekledim.
Aðlamamaya yemin etmiþtim.
Sonra baktým herkes aðlamaya baþladý.
Oturduðum kaldýrým,
Karþýmdaki büfe,
Seyyar satýcýlar,
Ve kuþlar,
Ve bütün þehir aðlamaya baþladý.
Ben de aðladým.
O gidiyordu ve ben onun için aðlýyordum.
Aradan çokça zaman geçti.
Ayný kaldýrýmda beni bekleyecekti.
Gelmemiþti.
Kaldýrým sararmýþtý.
anlamalýydým.
Herhalde tekrar aðlamamam için gelmemiþti.
Kýyamamýþ bana o da beni seviyormuþ demek ki.
Neyse kendimi kandýrmaktan vazgeçtim.
Eve koþtum
Eve geldim
Eve baðýrdým
Eve küfrettim
Eve aðladým
Masanýn üzerinde bahardan kalma bir fotoðraf ve bir kaç saç teli...
Fotoðrafýna yüzümü sürdüm.
Bir kaç saç telini süpürdüm.
Hiç bir þey býrakmadým ona dair.
Ama boþ da býrakmadým
öyle þeylerle doldurdum ki onun yerini ;
Diþ aðrýsýna benzer.
Hayýr hayýr !
Nasýl anlatsam...
Böbrek sancýsýna benzer.

|Murat ERTAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın: