Hani aðaçlar son bahara soyunur ya , Hani gül dalýnda kurur ,bülbül güle susar ya , Hani soðuk eser esen rüzgarlar ve üþütür insaný . Isýnacak bir þeyler ararsýn ; Kimi zaman is savuran bir soba , Kimi zaman dost evinde bir oda . Hani dertleþecek birilerini ararsýn bulamazsýn ama Kimileri lâldýr , kimileri aðma Ve hayal edersin geleceði , Hiç iþin içine katmadan gerçeði . Hani duyduðun o tek ses ; Yelkovanýn akrebi kovalamasý . Bir süre sonra pili bitmiþ saatler gibi mýhlanýyor ya saniyeler , Yýrtýlmak bilmiyor ya takvim kaðýtlarý. Yetim kalmýþ bir çocuk gibi çaresiz Ve de karanlýk sokaklara köle gibi itaatkarsýn ya
Ýþte yalnýzlýðýn baþkenti burasý …
Çevrende ki her insan sadece görüntüdür . Çýkardýklarý onca ses boþ bir gürültüdür . Nihayetinde pencerende yoktur sabahlarý ötüþen kuþlar . Çaresizliðini ve yoksulluðunu gözyaþlarýn avuçlar …
Bu þehir de bir gariplik , Bu þehir de bir hüzün , Bu þehir de bambaþka bir yalnýzlýk var . Bahaneler çok ama , bu þehri sensizlik boðar .
yusuF özmaya // 12 MART 2011
Sosyal Medyada Paylaşın:
yusuf özmaya (Şair-ul Hüs Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.