Sokağın son çocukları

Doksanlarda öldü benim çocukluðum,
Akýlma geldikçe hala üzülüyorum.
O zaman hayat baþkaydý,
Neþeli,güler yüzlü insanlar vardý.
Saklambaç,körebe,uzun eþek,
Ve diðer oyunlar,
Unutulmaz hatýra olarak kaldýlar.
Cumartesi,pazar izlediðim çizgi filmler,
Süper baba ile geçen güzel günler.
Hepsini arýyorum þimdi,
Arayýnca bulunamayan eþya gibi.
Küfür nedir bilmezdik,
Anne ve babamýzý üzmezdik.
Öðretmene saygýda kusur etmezdik,
Sesimizi asla yükseltmezdik.
Biz galiba sokaðýn son çocuklarýydýk,
Masum ve zorlu hayatý doksanlarda býraktýk.
Sovyetler yýkýlmýþ,herkesi korku sarmýþtý,
Malum Karabað olaylarý,hepimizi sarsmýþtý.
Komünizm belasý yakamýzý býrakmýþtý,
Amma geride yýkýk dökük enkazlarý kalmýþtý.
Hala gözümün önünde canlanýyor o yýllar,
Sokaklarda korku içinde sabahlayan insanlar.
Ama yinede güzeldi,
Hem sevinç hemde hüzün vardý.
En önemlisi insanlarda güven vardý.
Yeniler belki bilmez,
Komþuluk diye bir þey de vardý.
Arkadaþlýk,samimiyet vardý,
Malesef artýk hiçbiri kalmadý.



Sosyal Medyada Paylaşın: