Duy Feryadımı

uçup savrulup üstüme kondu küllerin
günlerce yalnýzlýðý çizdiðim kýyýlarýmda
aydýnlýðý umarken ansýzýn ýþýksýz kaldým
sen karanlýða açýlan tüm kapýlarýný açtýn

yüzümü döndürüp karanlýðýna
nefesine yürüdüm el yordamýyla
ellerini düþündüm baþka kollarda
dudaklarýn kim bilir hangi dudakta

çürümüþ çiðnenmiþ çýplaklýðýmla
korkularýmla yalnýz baþýma kalýnca
yenik gövdemin üzerinden þimdi
çiðneyerek sen de geç üzerimden

sen ki gece gündüz hep ayný sevdada
bir bakýþýnla mevsim ötesi coþkuyla
taþýn ve topraðýn en özündeki sevdayla
þubat ayazýnda nehirlere salardýn beni

zaman mor günlere döndü sonunda
çürüdü bahçemdeki emsalsiz elmalar
deliþmen günlerin aklarýna büründüm
þimdi yürür içimde sinsi bir korku

kulak ver gümbürtüsüne yüreðimin
duy artýk sana olan son feryadýmý
dinle içimde koþturan deli sevincimi
bir yýkýk evde bulmadan bedenimi

Selahattin YETGÝN
Sosyal Medyada Paylaşın: