Zaman durur, can gider; solar insanýn düþü
Zor olur anlayarak kabullenmek çöküþü
***
Daðlarýndan salýndým geliyorum ay sana
Eskimez, eskilerde unutulmuþ iklimin
Soðuk esen yelini soluyorum, duysana
Buz gibi titriyorken boþ kalmýþ þu elimin
Ayasýyla ve ölmüþ dostlarýmýn yasýyla
Geliyorum çekilin yüzümün boyasýyla
Halde beni anlayýp duyan gelsin diyorum
Elinden geldiðince birliðe maya katýp
Artmasýn yeter artýk insanlarý yerenler
Düþülen çýkmazlardan çýkarmaya el atýp
“Kusur insana mahsus,” diyerek giderenler
Gördüðü eksiklerle hep seven, dýþlamadan
Sözüyle, bakýþýyla, öfkeyle haþlamadan
Her þeyiyle bizlere uyan gelsin diyorum
Kendi halini halim melalini melalim
Görüp göreceðiyle içimde iskân eden
Köþe bucak demeden gündüz sanki leyal’im
Herc-ü merc yüreðimi dolu dolu kan eden
Nanca meziyet varsa toplayýp gelsin anca
Baþ etmesi mümkündür vursun canýma kanca
O gün beni ölmeden soyan gelsin diyorum
Öyle bonkör ola ki almadan verebilen
Dostluðu karþýlýksýz...; meftun olan ilime
Benden çok daha önce kendini yerebilen
Elindeki dermaný sürebilen kelime
Nefsi durdurabilen, çözebilen sýrlarý
Rüzgâr hýzýyla geçip atlayan asýrlarý
Atýndan yere inip yayan gelsin diyorum
Yanýp da tutuþarak dertli ezgileriyle
Halk uðruna kendini atacaksa zorlara
Kargaþa ortamýnda þaþmaz sezgileriyle
Çekinmeden elini sokacaksa korlara
Tarihe þerh düþecek niþancýlar severek
Gelecek nesiller de okuyacak överek
Her haliyle güzellik yayan gelsin diyorum
Can dedi mi birisi güneþ batýp sönmeden
Atýný koþturmalý týknefes ala ala
Can için can vermeli bir anda yüksünmeden
Bakmamalý ardýna, sökülüp düþen nala
Bir ateþ yalýyorken acýtarak derimi
Kendini benden sayan, gideren kederimi
Elini kor ateþe koyan gelsin diyorum
***
-Ýbrahim sofrasýnda doyan gelsin diyorum