Þafak yokluðunla sýnýyor yine
Gece aðrýlý düþlerimden aldý nasibini
Yýldýzlar üþüdü ellerim zemheri
Sevdaný yudumladým kýyýlarýma vuran yüreðinden
Oysa çoktan vazgeçmiþtin canýmdan can !
Kurþunladýn düþlerimi
Sinemde hançerinin sýzýsý kaldý iþte o an…
Aðladý Ekim
Sam yeli savurdu hoyratça, yapraklarý talan
Yetim bir gönül taþýyorum þimdi
Yitik þehrin yalnýzlar sokaðýnda
Kaldýrýmlarýnda ýslaklýðý gözlerimin
Yalancý teselliler dökülüyor solgun dudaklarýmdan
Hissediyor musun?
Cehennemsi bir sensizlikteyim þimdi…
Kederli yaðmurlar yaðýyor yoksulluðuma
Hýçkýrýðýma karýþýyor özlemin
Yutkundukça daha bir acýtýyor yarama sýzan bu zehir
Nefesinin limanýnda bulsam yine kendimi
Ýçsem denizinden
Kansam yeniden masallara inanan bir çocuk gibi..
Destansý bir sevda büyütsem gözlerinde
Hani bir bulut tutuþsa
Bir alev üþüse kalbimizde
Sen baharý getirsen çiçeklensen kapýmda
Sersen bin bir renkli umutlarý
Uçurumun kýyýsýnda bir gelincik olsam
Uzatsan ellerini
Say ki mecburi bir tutunuþ benim ki
Ellerin !
Ellerin haziran kadar sýcak hüznüm kadar içli!
Omuzlarýmda sensizliðin yükü.
Yokluðun yüreðime vurgun gözlerime saðanak…
Zaman geçtikçe katmerleniyor can sýzým!
Yoksun
Issýzým...
Züleyha Özbay Bilgiç/
ocak 2013/Kütahya