Ne zaman keman sesi duysam;
Alýr götürür beni o günlere.
Ýnce bir sýzýdýr içimde.
Geri dönüp maziye baksam.
Anýlar yüreðimi daðlar.
Kim bilir hangi ilkbaharda,
Yeþerecek kuruyan dallar.
Hey gidi günler! Nerede kaldý,
Hayatý toz pembe gören,
Uçarý ve romantik o kýz.
Bir bir gözümün önüne geldi..
Eski kulübe çoktan yýkýlmýþ.
Tahta köprü de yok artýk.
Ooof! Hüzünlendim yine...
Sahiller þimdi bomboþ...
Rüzgar söylüyor bizim þarkýmýzý..
--Hani o býrakýp giderken seni,
Yüzüme bu türlü bakmayacaktýn---
Yanýma uðramaz oldu martýlar.
Özgür deðiller artýk.
Fýrtýnadan kýrýlmýþ kanatlarý.
Çözülür usumda düðümlenen anýlar.
Yeniden mutluluðu tatmak için,
Her zaman rüyalarýma girer.
Bu gece mehtapta yok.
Sadece sönük bir yýldýz.
Çok uzaklardan göz kýrpar
O da týpký benim gibi yalnýz.
Ülkü Ahýska 24.4.2013
Bir zamanlarýn Konservatuar keman bölümü öðrencisinden