anlattýðýmda
siyah ve beyazý
ardýndan ne hikayeler doðacaktý
nasýl yok olacaktý zaman ellerimde...
günün kimsesizliðiyim
daraðacýna kurulan yeþillerde nefeslerken yokluðu
nasýl büyütürdüm bakýþlardaki aðlarý
ki
Annemin yüzüne gelirdi ölüm
açsam odalardaki karanlýðý
ben
ýþýðýmla yanýyorum
omuzumdaki
saðlarla...
kelimelerim
yakýnlaþtýkça akþamlara
en ince noktada duruyor ve
uzaklaþýyorum
baþýmdaki kurþunlar hep
yalnýzlýða döner
vakit geçer
uyuturum
aðýzlardaki ýslýklarý
muhakkak gidiþleri vardýr
dönüþlerimin
güneþin yazgýsýnda indim düþe
adýmlarým çoðaldýkça
gerçeðin nefesiyle islendi rengim
ki
kimseyi öldürmedim gözümde/
gözümde nasýl büyürdü insan