bir þiir ölür bu gün;
umut aðacýnda yumarken gözlerini,
feryat cümleleriyle bitirdi sözlerini,
kirli küre izlerken tüm olanlarý,
ay istifini bozmadý,
güneþ tutulmadý yüreðinden...
dünü çoktan yedi zaman,
tok o yüzden günlerin karný,
düþ burmalarýný bileðine takarken þair,
yüzüðü çoktan atar vefasýz geceler.
yýldýzlar düþünür tüm olanlarý,
deniz gizlemeye çalýþýr yaþananlarý,
ayaza çýkacak düþü bekler yarýnlar...
sevgili sýrçalý köþkünde yaþarken,
yürek sevgiyle karþýlanmak ister,
bitmek bilmez gözlerin muhabbeti,
dillere söyleþmek düþmez...
ten ruhunu tine teslim ederken,
sokaklarda duyulur gözlerin feri.
yürek yürüyeni ister umuda doðru,
düþer baþý yalnýzlýklarýn iþte o zaman,
adanýrsa eðer bir körpe ömür;
bir nehir gibi Akdeniz’e
deðiþir tadý tuzu...
artýk o "nehir" "o nehir" deðildir.
bilesin...