Beynimde ki açlýðý bastýramýyorum, bu baskýyý durduramýyorum, her geçen gün karþý koyma gücümü yitiriyorum, hani aç bebeðin, annesinin memesine saldýrmasý gibi bir þey, bu öyle bir açlýk ki, tüm benligimi, bütün ruhumu acýmasýzca kemiriyor, bu sürekli açlýk hali bende dayanýlmaz bir hal alýyor, çok acý çekiyorum, inanýlmaz caným yanmakta, haykýrýyorum olanca gücümle, yinede kimselere duyuramýyorum sesimi, bende eksik olan ne neydi unutulan, tüm çýrpýnýþlarýmý yine ben duyuyorum, dört bir yanýmý karanlýklar sarmýþ, etrafýma kalýnca yüksek duvarlar örülmüþ gibi, sonuçta haykýrýþým ve tüm çýðlýðým bu duvarlarda yankýlanýp geri bana dönmekteler, ve birgün illaki olacak demeyi degil de, adeta hemen, ölümün o sýmsýcak kollarý beni, sarýp sarmalasýn diye daha sýk düþünmeden edemiyorum....
Metin GÜRSOY/7/1/2013/Soðanlýk/Kartal/ÝST./09:57.
Sosyal Medyada Paylaşın:
mavi gözler Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.