Kendime diyorum ki,
Düþün ki yoktu böyle bir sevda,
Sevmedin kimseyi,
Sadece yüreðinden koptu bir parça...
Bunu ne aklým kabul ediyor,
Ne de yüreðim...
Soruyorum kendime,
Neden gelemiyorum diye kendime...
Matem havasýnda yaþamým,
Çizgi çok ince...
Dünya bu mu?
Ben mi öldüm yoksa...
Kararanlýk sis perdeleri,
Anlamsýzca gülen insanlar...
Benim yüreðimdeyse,
Akýyor kanlar...
Yokluðun tarifler ötesi acý,
Aþkýnsa hala kalbimde taze...
Hayatýn diðer adý sendin,
Alýp götürdün her þeyimi gidiþinle...
Seni unutmak,
Kendimi unutmaktýr derdim ya...
Seni unutamadým ama
Kendimi unuttum sensizliklerde...
Kimdim ben?
Adým neydi?
Ne iþim vardý dünyada?
Sen olmadýktan sonra yanýmda...
Sonra gaipten bir el geldi,
Çekip aldý beni sensizlikten...
Seni sensiz yaþamayý öðretti,
Sabrý öðretti,
Gördüm ki sen gidince de,
Sensizlik olmuyor hayatýmda...
...ve çare...
Sýðýnacaðým tek kapý vardý,
Ellerimi açýp, sýðýndým Rabbime,
Onun sonsuz maðfiretine...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.