YOKSULDUM

yoksuldum...
gelen vururdu,giden vururdu..
yoksulluðumun çaresizliðinde,
doðduðum köyün baþýnda
büyük bir kaya vardý....
kýr’ýn ortasýnda ,yapayalnýz..
hep yoksulluðumu anlatýrdý bana
aç gözlerle...

bir çeþme vardý köyün içinde
sessizce çaðlar dururdu,gece gündüz demeden
her gördüðümde yoksulluðumu anýmsatýrdý,
intikam alýrcasýna...

köylüler bana toksul derdi hep,
gel yoksul,git yoksul...
adýmý bile unutturdular
yoksul olarak tanýdým kendimi...
yoksul olarak bilirdim hep...

esince rüzgar.katardý önüne beni,
kuru bir yaprak gibi,
þu yoksulu az da ben üþüteyim der gibi...
güneþ doðar doðmaz
yakar kavururdu beni,
yoksuldumya....

bana takýlan bu adý benimsemiþtim,sevmiþtim de...
artýk adýmla da,varlýðýmla da yoksuldum,
nereye kadar gidecekti bu nyoksulluk benimle..
orasý karanlýktý bana,bir gün
söylendim kendi kendime...
sen yoksulsun yoksul...
anladýn mý yoksul...



telli oðlu



Sosyal Medyada Paylaşın: