Þafak sökmüþ gün doðarken, karanlýðý yýrtarak
Yüreðime kor býraktýn, þimdi gönlüm tarûmar...
Gittin ardýna bakmadan, dünyamý karartarak
Parçalandý, sol yanýma sevgi taþýyan damar...
Öfke dolu gözlerinden, kýzgýn lavlar saçarak
Kýrdýn gönül tellerimi, onmaz yara açarak
Ecel oldun düþlerime, umudumu biçerek
Dünya denen þu koca han, bana sanki bir mezar...
O sýmsýcak yürek sensiz, keder derip donuyor
Apaydýnlýk þu gönlümde, son ýþýk da sönüyor
Bir sevdayý heba etmen; bu bana dokunuyor
Daha goncayken güllerim, dallarýma yaðdý kar...
Þimdi çile kazanýnda, hergün kâhýr piþiyor
Yaðmur yüklü gözlerimden, nice seller taþýyor
Sanma hâlâ ayaklarým sana doðru koþuyor
Çalmam bir daha kapýný, ölsem de garip, naçar
Aþka mekân þu kalbimde fýrtýnalar esiyor
Teselliyi çok denedim; gönül kýrgýn, küsüyor
Her tuttuðum dal kýrýldý, umudum buz kesiyor
Sen gülerken ey vefasýz! bana kalan âh-u zâr...
Mecit AKTÜRK
***Bu güzel ses ve yorum için Deniz Uzuner Hanýma çok çok teþekkür ederim.***