ANKARA GARINDA

Ankara garýnda
Saat on ikiye beþ kala
Sessizlik çökmüþ yaný baþýma
Baðdaþ kurmuþ oturuyordu
Ýnceden bir yaðmur yaðýyordu,
Seninle gezdiðimiz bu sokaklara
Suskunca bakýyordu, gözlerim
Bir karanlýk çökmüþ ki geceye
Tozu, dumana katan trenin
Sirenleri yankýlanýyordu, gara

Hafiften yaðmurun uðultusunda
Gözlerimden damla damla
Sen düþüyordun (raylara)
Bir anda sessizlik;
Sensizlik oluyordu
Sus kalýyordum tek baþýma
Onca insan içinde
Bir tek sana aðlýyordum
Yüreðimden geçip giden vagonlar
Binlerce siren sesi uykularýý çalýyordu
Gece yarýsýna beþ kala.......

Aklým fikrim sen olmuþken
Titreyen bedenim coþuyordu sanki
Durmuyordu zaman geçiyordu su gibi
Feryadlarým boþluða savrulurken
Geriye bakan gözlerimden
Getirmiyordu hiç bir sey seni
Ýçimde kalan umutlarýmla
Ellerime dökülen hatýralarý
Savuruyordum esi ruzgarlara
Bu gece ben sen oluyor
Beni de sende býrakýyordum
Caným dedigim cana
Aðlýyordum aðlýyordum......

Adýmlarým dolaþýrken boþlukda
Suskunca kalkýyordum
Ansýzýn çýðlýklarým düþüyordu
Kanayan kalbimin tam ortasýna
Ve sessizce aglýyordum
Kendimde eksik kalan yanýmla
Göz yaþlarýmý içime atýyordum
Ben Senin için susuyordum
Ankara garýnda...
Saat on ikiye beþ kala......

HASAN DAÐ((KELEBEGIME))
Sosyal Medyada Paylaşın: