“Kalemim kalbime sadýk kaldýkça, Ben hep seni yazacaðým kaðýtlara…”
Eylül kokan harflerle kuruluyor bu defa cümlelerim… Bir hayli zaman oldu kendimi görmeyeli. Durup halini hatrýný soruyorum kalbimin, Ýyi deðildi… Gözlerimden hüzün dizeleri dökülüyor, Dua için serdiðim seccademe… Gözyaþlarýmý Amin’lerle noktalarken, Kalbimin sokaklarýnda hiç olmadýðý kadar “Çaresizim” Düþlüyorum… Düþlerimin katili olmaktan yoruldum… Gökyüzüne dikiyorum gözlerimi, Mutluluðun Terk-i Diyar ettiði gözlerimden uðurluyorum seni… Gidiþini nasýl tarif edeyim? Yazdýðým þiirler Kalbime oturdu, Kurduðum cümlelerin öznesi silindi, Daha ne diyeyim ki, Yaþayacak kadar BEN kalmadý iþte!!!
Ben sana hep sustum, hala mý anlamadýn? Gitmeler hep eylülü mü beklerdi? Buna da Þükür… Hiç olmassa Dualarým terk-etmedi beni… Dilime biraz sabýr serpiyorum Kendi þehrimin sokaklarýnda buluyorum kendimi, Vakit gece yarýsýný çoktan geçti… Kalbimden uzaklaþmaya yelteniyorum, Nereye gitsem bir parça benle gelmek, Zorunda Mýsýn??? Olduðum yere çömeliyorum. Asma yüzünü, “kýyamýyorumlar” da teselli etmiyor bu defa… Merak etme, hasta deðilim Yani, SEN’den baþkasýna… Yerimden doðrulup aynaya bakýyorum, Kim bu yabancý? Kendim nerde? Ýki yakamý bir araya getiremiyorum… Sahi Eylül’de gitti deðil mi? Peki sorsana? Hüznü neden bana emanet etti… Geceler geliyor üstüme üstüme Oysa severdim ben geceyi, sessizliði Þimdi… SEN’sizlikte ne yapýlýr bilmem ki… Ýçimden aðýr aðýr ilerleyen geminin güvertesinden uðurlarken seni Unutma ki; Ben sana sevmeyi öðrettim de öðretmesine Sen… Her neyse…
Eylül iþte Namý deðer BEN’di…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kübra Doğan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.