Yakýlmýþ Ve geç kalýnmýþ bir aþk bizimkisi
Senin gözlerinde ki sevgi fer-i sönmüþ
K ö r e l m i þ s i n
Benim yüreðimde ki sen ateþ-i sönmüþ
K ü l l e n m i þ i m
Artýk Her mevsim kýþ bizim için
Gönlümüzde ne zaman çiçekler açmaya
Güller yapraklarýný kocaman sermeye kalksa
Lap-a lap-a karlar yaðýyor üzerine
B ü k ü l ü y o r d u k ALTINDA
Ýþte o an
Hiç yaþamadýðýmýz soðuk mevsimleri
Yaþýyor
Ve
Üþüyorduk
Ellerimizi hohlayarak ýsýtmaya
Bir-birimize sarýlarak ýsýnmaya çalýþsak-ta
H e p ü þ ü y o r d u k
Hüzün kapýsý çaldýðý günden beri
Soluklarýmýz tükenmeye yüz tuttu
Nefeslerimiz kesilmeye
Hayat son d/emlerini yaþamaya
Meylediyordu…
Gün gün içilen çay gibi
Parça parça koparýlan n/an gibi
Ýçildikçe azalýyor,
yendikçe bitiyorduk..
ve..
ve aþka dair artýyorduk.
Ne zaman elimize bir roman alsak
Hüzün yoksa bile mýsralarýnda
H ü z ü n l e n i y o r d u k
Ezberimizde hüzne dair çoðalýyorduk.
Ne zaman Gözlerimizin dolduðunu hissetsek
Bir arka sayfaya geçmeye üþeniyorduk
Gözlerimizde ki musluklar sonuna kadar açýlýrda
Sel basar gönül yataðýmýzý diye
K o r k u y o r d u k
Ve sonra ;
Haykýra hýçkýra yorulduðumuzu söylüyorduk
Sýðýnýþlarýmýz sevgiye susamýþ kalan yanýmýz
Hafifçe kanýyordu içimize
Zaten sýrtýmýza yaslanarak dururken ayakta
Çok geçmese de
ikimizde düþmek üzereyken
S e n g i t t i n
Ne gözlerine çabalarýmýz
Ne de savaþlarýmýz geldi
Herþeyi yýktýn v/iraneye çevirdin
Altýna deðil üzerimize çizgiler çektin
Bizi sildin sevdalýlarýn sayfasýndan
Bizi tarihe yalanmýþ diye kazýdýn
T I R N A K L A R I N L A
Þimdi ;
Ne sen sevebilirsin beni
Ne de ben eski ben olabilirim
Ýkimizde yarým kalmýþ bir þiiriz
Sonu hiç gelmeyecek
Ve üþümeye mahkumuz
Bitmiþ aþklarýn baharýnda....
Þiirime Sesleriyle Hayat Veren DEÐERLÝ DOSTUM EHLÝKEY’F’e ÇOK TEÞEKKÜR EDERÝM
saygýlarýmla
yazar yalnýz adam kalemi kýrýk mehmet aküzüm