Zaman geçiyordu. Hasret vuruyordu mihenk taþýmýza. Can çekiþiyorduk. Özlemlerimiz boðuyordu ufalan yüreklerimizi. Çaresizdik, çare olamadýk kimsesizliðimize. Parçalanýp daðýlmýþtýk en ücra köþelere. Hastaydýk, yýlmýþtýk tükeniyorduk her salise.
Zaman geçiyordu. Yorgunduk, arandýk durduk. Bulamadýk sihirli sözcükleri. Efsaneler geçti aklýmýzdan, garip garip rivayetler. Vakti gelince boyun büken ayçiçeði gibiydik. Güneþ doðmayýnca sabahlarý göremedik.
Zaman geçiyordu. Tik tak vuruyordu saatin yelkovaný. Bekleyiþteydik. Karabasan gibi çökmüþtü içimize yitiklik. Ne yapmalý, kime danýþmalýydý? Sahi bunu bilen çýkar mýydý? Aldandýk. Aldatýlmak istedik iyi sözcüklerle. Ýhtiyacýmýz vardý titremeye.
Zaman geçiyordu. Olmuyordu bir türlü. Kalp atýþlarý! Ýnsanlarýn kalbi atardý dimi? Atmýyordu. Dinledik çok dinledik çýt çýkmýyordu. Ýnsanlar nefeslerini avuç içlerinde saklýyordu sanki, hepsi bir hapþuruða kurban gidebilirdi…
Zaman zaman zaman… Hepsi koca bir yalan. Tam þah damarýmda hissediyordum… Defalarca aklýmý oynattým, çevirdim çevreledim orda duruyordu iþte acýnýn bir yere gittiði yoktu. Tepeme çökmüþtü sitemler. Yiv yiv derinleþiyordu içimde masumiyetler. Masumiyet… Ne tatlý þekermiþ meðer…
Þimdi zamanýn durduðu noktadayým. Mekânlarýn önemi yok, ben hep ayný kalýptayým.
Mezar taþlarýnda sakladým gülüþlerimi, yitip giden çocukluðumu, hayallerimi, sevdiklerimi, sevinçlerimi, mutlululuklarýmý, masumiyetlerimi…
Yine de istiyorum. Ýstiyorumki barýþ olsun, kardeþçe yaþayalým. Her þey geri de kalsýn biz yenilenmiþ olalým.
Yine de istiyorum. Ýstiyorum ki kandiller yansýn hep içimizde, karanlýktan korkmayalým. Her yer aydýnlýk olsun biz karalar baðlamayalým…