özlemekten çıktığımız yolda her çıkmaz annemize çıkar

özlemekten çýktýðým yolda





anne;

dökme gözyaþlarýný boynumdan karnýma
zehirledim senden gayrý hasretleri
býraktým ýssýz bir yol kenarýnda…

uyuyamýyorum döne döne kendim içre sandalyemde
sessiz ve kimsesiz bir zaman boðmacasýnda
kelamý kilitliyorum ciðerime
bütün iklimler ayný
ikircikli karmaþa…

göremiyorum anahtarýný burnumun dibindeyken
soyut hapishanemin…

gitti bütün sevgililer hiçbirine gelmemiþim
bu yüzden mi yaþama uðraþýmý zehirlemiþim?

-kurumuþ çatalýnda uyuduðum akça kirazlar-

süpürge sapý ehlileþtirememiþ hiçbirimizi
bu yüzden aykýrýyýz belki
bu yüzden uyumsuz ve huysuz…

gülüp el þaklatan þarlatanlýðýn
gözbebeklerinde ritim tutuyor yakamozlar
bitkin
belleðimin mahcup metaforlarý
bulanýk suya eðilmekten
býktý
sahnelenmiþ oyunlardan sakar rollerden
biçilen figüran elbiselerinden…

-bir tartýnýn garip ritminde kýrýldý ayaklarým-

özlemekten çýktýðým yolda
küfrediyorum yanýp sönen istasyon vitraylarýna…

vazgeçtim yapraðýmýn sevincinden
kopardým aþkýn kuyruðundaki þehbali
býraktým neþeyi
kimliksiz bir adada hülyam...

-noterlere götürüp nüfusuma aldýrdým yalnýzlýðý-

anne;

dökme gözyaþlarýný saplama baðrýma
çeyrek asýrlýk hasretliðim ilk göz aðrým
gidesim yok yataðýma…



hidayet dal/can sokaðý lambalarý
15.04.2008

Sosyal Medyada Paylaşın: