NENE HATUN. Tarihimiz de 93 harbi olarak anýlan 1877,1878 Osmanlý Rus savaþý
Erzurum, sabah ezaný sonrasý Minarelerden yapýlan duyurularla uyanýyor. Tabyalar düþmüþ sesleri ile için için yanýyordu. Ruslar yardým almýþtý; besleyip barýndýrdýðýmýz Ermeni’lerden.
Deli gibi fýrladý Nene Hatun, tabyalar düþmüþtü. Cephedeydi erkeði… Daha dün gelmiþti aðabeyi, Aðýr yaralýydý ve kollarýnda ölmüþtü.
Sabah ezanýnýn hemen sonrasý, Bu feryadý dinliyordu Erzurum. Taze gelin Nene Hatun sedasý, Sokak sokak çýnlýyordu Erzurum.
Beþikte aðlayan bebeðini emzirdi; Allah’a emanet verdi. Aðabeyinin tüfeðini ve süngüsünü alýp çýktý sokaða, Haykýrýyordu,Palan dökene,o ulu daða.
Vurun aslanlarým, Allah aþkýna, Þehit olanýmýz cennet köþküne. Vurun kardeþlerim, vurun bacýlarým, Vatan aþkýna.
Çoluk çocuk, yaþlý, genç, kýz, kýzan, Ne bulduysa, balta, kürek sopa, týrpan. Bir çýð gibi akýyordu, düþman üstüne Erzurum Nene Hatun’un yeri göðü inleten nidalarý ile.
Vurun aslanlarým Allah aþkýna, Þehit olanýmýz Cennet Köþküne.
Ölüme gidiyorlardý; biliyordu bunu hepsi de, Ölüm þehitlikti en yüksek mertebe, Mevla’m veriyordu Cennet’ini altýn tepside.
Vatanýný, namusunu kurtaracaktý Düþman çizmesinden Erzurumlu. Yutacaktý Moskof’u,yutacaktý. Nene Hatun en önde… Ölüm þehitlikti,, Aðlýyordu sanki hýçkýrýklarla Dumlu.
Vatan uðruna,din uðruna,namus uðruna. Ölüm mertlikti, Moskof’un geliþmiþ silahlarý ölüm kusuyordu Ölüm yiðitlikti.
Vurulup düþenlerin yerini arkadan gelenler dolduruyordu. Bir an olsun bir adým geri atmýyordu hiç biri. Her adým bir yiðiti solduruyordu. Demir kapýlar yerle bir edilmiþ, Tabyalara girilmiþti.
Kapýlar kýrýldý, Moskof telaþta, Nene Hatun, Gazi Ahmet en baþta, Yediden yetmiþe herkes her yaþta, Vur dadaþým, vur diyordu Erzurum.
Süngü savaþýydý artýk, süngü de yoktu sopalar süngüydü. Ne kara gündü Göðüs göðüse savaþ. Saldýrýyor du Dadaþ. Eleriyle, yumruklarýyla saldýrýyordu; Düþman çizmesi vardý Erzurum’da. Koca kayalarý tüy gibi kaldýrýyordu. O imanýn o inancýn önünde kalýr mý? Taþ üstünde taþ. Bir inanç bir Ýtikat vardý bu durumda. Can korkusu yok, þehitlik var, gazilik var sonunda,
Vatan sevda, vatan namus Düþman kaçýyor sus pus. Sallanýyor yer gök Aziziye’yle Sekiz þiddetinde sanki zelzele.
Ýnançlý bir avuç Türk sürmüþtü tabyalardan Rus’u, Kovmuþtu düþmaný sopayla, balta ve nacakla Ermeniler her ne kadar da kurduysa pusu. Bedrin Aslanlarý idi her biri sanki, Beraberdi o an onlarla inan ki. Nene Hatun, sevinç gözyaþlarý döküyordu.
Secdeye kapandý, kaldý öylece, Rabb’e temenna da beden zilhücce, Ayþe validemiz ona gülünce; Ashâb orda biliyordu Erzurum.
Bin Þehit verilmiþ, Üç bine yakýn düþman öldürülmüþtü. Yaralýydý diþi aslan Bakýp yarasýna gülmüþtü. Ne olurdu onca yaradan, Koþtu yaralýlara bir hýrslan.
Evde bekleyen bebeði,Allah’a emanetti kalsýn yarasýndan akan kaný umurunda mý? Olsun. Bir deðil bin Nene Hatun solsun. Ne haldeydi; sabah erken,gün doðarken. Düþman kovuldu ya! . Kahrolsun. Yaralýlarý pansuman edip sararken; mýrýldanýyordu halen:
Vurun Aslanlarým, Allah aþkýna, Þehit olanýmýz cennet köþküne, Vurun bacýlarým, vurun kardeþlerim Allah aþkýna, Þehitler, gaziler cennet köþküne.
Vatan için gece baþlayan mücadele Akþam karanlýðýnda son buldu Nene Hatun mutluydu. Geri alýnmýþtý Aziziye,ulu kale.
Ýþte buydu; Nene hatun,iþte buydu; Türk kadýný, Uzun,uzun vesikalar,tarihler yazdý adýný; Örnek aldý; Ayþe,Fatma,Vatan için feryadýný; Türk Tarihi baþtan,baþa,kahramanlýktý Erzurum.
Vatan için yaþadý, Vatan için öldü.
Doksan sekiz yýllýk yaþam telaþý, Nene Hatun derim, eðilmez baþý. Kahraman milletin, kadýn dadaþý; Elbet rahmet diliyordu Erzurum.
ÝBRAHÝM ETEM EKÝNCÝ. 10.12.2010
Sosyal Medyada Paylaşın:
ibrahim etem ekinci Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.