Yeni açmýþ çiçekti alevlenen narçiçeði
yaz havasýnda
düþ elbiseli kadýndý rüzgâr
aþka yelken açmadan.
tanrýlarla seviþen þarký
ve susmayan
mavi rüyalý beyaz sözde
böylesi soyunmamýþtý geceye ay
düne günü vermeden dolunay.
þimdilerde aþk gizli sürgünde
gizlenme geri dön yarýna
kýrýþmadan ruhta ten
zafer deðildir gururla yaþamak
yeryüzünde ki sarmalda…
sýtmalanmýþ yýldýzlar düþerse saçlarýna
anýmsa;
kaç düþ eskidi Aiolos’un nefesinde
denizler ülkesiyken Ýlirya…
“Özgüler ülkesi”
Helen kahramanken Ýlyada’da
içli bir süzülüþtü kanatlarý suda
nehirde açan tek çiçekti
kendiyle rengi yüzleþen Narissa.
her geçmiþ an,
yerini alýrken masallarda
kayýtsýz þartsýz Dali misali
“Yer demir gök bakýr", Budala’dýr”
Ýnsan dermesi…
ne soy, ne ýrk gerçekte ki güruh
bir “özgürler ülkesidir” ruh da ki arayýþ…