VATAN BİR KÜLTÜRDÜR TOPRAKTAN ÖTE

Mavi bir çadýrdýr bir uçtan bir uca gökyüzü
Ve her dað ulu bir direk,
Her yýldýz bir penceredir sonsuza açýlan
Kartaldýr,turnadýr,ebabildir
Sevdayla yaþayan her yürek,
Iþýða dönüþen her can.

Bir büyük aþiretiz yeryüzünde biz
Bu mavi çadýrýn altýnda yaþýyan
Kanýmýzla boyamýþýz ufuklarý,
Sesimizi içirmiþiz susuz daðlara
Sevgimizi kuþak yapmýþýz ýrmak ýrmak
Geceleri ay ýþýðýnda ýþýyan
Kimi saray demiþ bu çadýrýn adýna
Kimi fakirhane ya da âþiyân.

Kimi orman yakýp tarla açmýþ
Kimi üzümünü yemiþ,suyunu içmiþ,
Kimi gurbet bilmiþ,kimi vatan..
Adý ne olursa olsun bize yetiyor.
Her gece ay bir lamba gibi üstümüzde,
Her sabah ocaðýmýz mutlu tütüyor.

Toprak vatan olma kimliði kazanýnca
Cennet rüzgârlarý eser þehitliklerde
Evlerin biçimi önemli deðil
Türküler ayný dilden söylenince
Ýnsan kendi ýþýðýyla yaþar
Adýmýný attýðý her yerde.

Renginden,deseninden,ilmiðinden bilinir
Þu halý nerede dokunmuþ,
Þu kilim hangi tezgâhýn kilimidir.
Kanýmýzla anlam kazanýr toprak
Düðünlerde,türkülerde,giysilerde
Vatan ana olup dile gelir.

Ben Erzincan’da doðup büyümüþüm
Kuþlarla,rüzgârlarla konuþmasýný bilirim
Kiraz ve ceviz aðaçlarýndan çok düþmüþüm
Gökyüzünde bulutlar saçaklanmadan
Dereleri sel basmasýný bilirim
Gül reçeli rengindeydi Erzincan’da akþamlar
Þimdi doðduðum o þehirden uzakta
Anýlarla yaþayan bir þâirim.

Evlenmiþ ve evimi þehir þehir taþýmýþým
Nice kýþlarda yolculuk yapmýþ üþümüþüm,
Gezdikçe tanýdým vataný…
Eyvanlarda oturdum yaz sýcaklarýnda
Ve bir gün yolumuzu kesti deniz
Ýstanbul surlarýna demir attý kader gemimiz.

Yüreðim çiçeklenir vatan denince
Dikenli tarla,taþlý yol,uçurum
Hepsi de içime yaðar ince ince…
Kuru toprak deðil,canlý bir kültürdür vatan;
Cennet rüzgârlarý eser þehitliklerde,
Gökyüzünü saran kanatlarý vardýr bayraklardan
Ne ölüm korkutur ne iþkence,
Aþýk Kerem gibi,Ferhat gibi
Ýnsan vatanýný sevince…

Aysen AKDEMÝR



Sosyal Medyada Paylaşın: