saçma şiir

Az aydýnlatýlmýþ bir odanýn tam ortasýndasýn
Kafanýn üstünde yanan bir lamba.
-Sýcak mý ya da kamaþtý mý gözlerin?-
Hazýr mýsýn anlatmaya?
-bekleyebilirim-


Saçlarýnýn parlaklýðýna takýlýyor gözlerim
Oysa
Sanýk sandalyesindesin hayatýn
-Kaþýný gözünü süzmemeliyim-
Ýlk soru: ben kimim?
-Ýþte yine ayný bakýþ!
Böyle bakarsan bana
Nasýl devam edebilirim sorguya-
Özlediðin, istediðin?
Sevdiðin?



Susmaya sýðýnýyorsun ya
Sýmsýký kapadýðýn dudaklarýna dalýyorum
Kýzamýyorum!
Ki kötü polis olacaktým güya
Yine kendime yalancýyým
Yine sana yangýn…
Beceremeyeceðim hissediyorum.




Soruyu çevirelim…
Sen kimsin?
-cevap veriyorum içimden
Senden önce hýzlý hýzlý
Özlediðim, istediðim, sevdiðim-
Tanýmýyor musun, diyorsun
Burada sorularý ben sorarým, diyorum.
Yine gülümsüyorsun.



Lambayý kapatýyorum
Perdeleri çekiyorum usulca
Benden bi’ halt olmaz bi’ kez daha anlýyorum
Sanýk sandalyesine kendim oturuyorum bu defa
Ve sorularý yine ben soruyorum



Benim adýma sen cevapla, olmaz mý?




Sosyal Medyada Paylaşın: