Yıllar

Yýllar var ki alýn çizgilerinde onur olur belirir
mert yüzlerde gülümser, namert suratlar delirir

yýllar var ki, endiþeye mahal vermez göz ucuyla görülür
dosta güven verir, düþmanda hazýmsýzlýk duvarlarý örülür

yýllar var ki, omuzlarda yük, saçlarda ak, benizlerde soluk
bedenin yorgun, yüreðin donuk, ciðerlerinde zayýf bir soluk

yýllar var ki, neden geçmiþ, nerden geçmiþ, kime, nasýl bilinmez
boþluklar aðýr basar, ta içine çizilir, doldursan dolmaz, silsen silinmez

yýllar var ki, elif kadar yalnýz, bir o kadar hikmetli, bir o kadar manalý
ne süs ister ne þatafat, güzelliði özünde, sevdasý sýr, aþikar olmamalý

yýllar var ki ne karanfil, ne beyaz mendil, karartmýþ gözünü zehir mi zehir
çaðlayan gibi gözden çýkar, Karadeniz’i perçinleyen o azgýn, o hýrçýn nehir

yýllar var ki, dokunmaz gözlerine, bakýþlarýna iliþmez, kalan kalýr yerinde
þaþkýnlýkla bakarsýn, yine ayný aþkla görünce kutup yýldýzýný, günün birinde
…

O yýllar, nasýl geçer tanýmsýz, yaþamakla tükenmeyen o yýllar,
Ah, hoþ bir seda, kuru bir veda, ayrýksý ot gibi biten o yýllar…
Bir satýr habersiz, bir çizgi resimsiz, sade ve sade yorumsuz
Geçmiþ olan, geçiþtirilmiþ olan, sele serpe yaðýp, yýðýn o yýllar…

Muhittin Daðhan









Sosyal Medyada Paylaşın: