Milletimin vay hâline; ülfet payý "eyvah" olmuþ.
Hüzün sinmiþ hayâline, "kasvet" koyu siyah olmuþ.
Dimað esir, fikir zorda, kalbe dolan hile hurda
Yumruk kalkmýþ, kulak "vur"da; kalem dahi silah olmuþ.
Beklenirken asil nesil, el-âleme olduk rezil
Dilim çýkan söze kefil; dünkü kardeþ bedhah olmuþ.
Bu ne âfet, ne hazin hal, çürük çýktý tutulan dal
Onca hain, bunca çakal, nerden nasýl peydah olmuþ?
Af çýktýkça her kusurda, gedik açtý korku surda
Tat vermiyor bu asýr da; hâþâ, þeytan ilah olmuþ.
Gönül, hassas cam sürahi, sazým dertli, sözüm sahi
Güvenilen dostlar dahi, nankör, namert, küstah olmuþ.
Sarp bir yokuþ bu çýkýlan, benim hergün hep yýkýlan
Ayný safta namaz kýlan, yetmiþiki cenah olmuþ
Bir zamanlar biz bir iken, nasýl bitti onca diken?
Gözde þimdi her biriken, muhataba ikrah olmuþ.
Kime sorsan kendi haklý, beðenmiyor baþka aklý
Gönlüm yine aðlamaklý; sulha davet günah olmuþ.
Uyanýn ey ehl-i kubur! Kalplerdeki kanserli ur
Çehresinde kibir, gurur; Ýblis tabip, cerrah olmuþ!
Bölünen kim, kimdir bölen? Var mý bunu doðru bilen?
Tan vaktini bekleyen ben; heyhat, ele sabah olmuþ!
Dert akýyor her dereden, manzara bu pencereden
Kurtulsam þu cendereden, bir de baksam salah olmuþ.
Mecit AKTÜRK