bildiðin gibi deðilim
sen hiç görmedin
günbatýmý rengindeyim
sokaklarýmda geceliyor rüzgarýn ýslýðý
akdeniz içine içine çekiliyor
üþüyor dalgalar
bense karanlýðý çekip baþýma
ikimizi üþüyorum sabaha kadar
anla beni
defne yapraklarýný gözlerin sanýyorum
kuþ üzümlerini benlerin
zakkum çiçeklerini gamzelerin
falezleri yüreðim
kýrýlýp kýrýlýp akdeniz’e düþüyorum
bir çocuk gibi
kanayan avuçlarýmý
mendilimle baðlayýp
çýðlýðýmý bir buhurla
anneme yolluyorum
özlüyorum
dalgalara konan martýlarý
kirpiklerine konan kelebekleri
saçlarýndaki rüzgarlarý
en çok da
ardýç eþiðimizi tahta beþiðimizi
annemi özlüyorum
üþüyorum
palmiyeler üþümüyor
kulaklarýna yapýþtýkça poyrazlar
nergisler üþüyor
zamansýz açan badem çiçekleri
göçemeyen kumrular üþüyor
bundan sonra beni
duvarlarý kerpiç
tavaný pardý olan bir ev
ardýç kokulu bir sevda anlar
yaþlandýkça
avuçlarýndaki ateþe sürükleniyorum
bu son mektubum
ben artýk bir isyana yürüyorum
ben galiba bir müfrezede
çatýþmadan ölüyorum
20 Ocak 2012- Antalya
Sýtký ÖZKAYA
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.