NOSTALJİ

Ben çocukken

Bahçe içerisinde, müstakildi tüm evler
Komþularýmýzla üstüste deðil, yanyana yaþardýk
Tek kanallý televizyona bakar, bakar
’Nasýl oluyor da bu görüntüler bize ulaþýyor?’ diye þaþardýk

Çakýl zeminli, tahta sandalyeli yazlýk sinemalarda
Ayhan Iþýk-Filiz Akýn seyreder, muhtemelen aðlardýk
Kýþýn, kendi yaptýðýmýz kýzaklarýn altýný
Ýyi kaysýn diye ceviz sürer, yaðlardýk

Radyodan arkasý yarýnlar dinlerdik
Bâzen de memleket türküleri, coþardýk
O kadar çoktu ki yeþil alan
Deli taylar gibi oradan oraya koþardýk

Ben çocukken

Meþhurdu kalabalýk hafta sonu piknikleri
Komþularla birlikte gider, uçurtmamýzý gökyüzüne salardýk
Tertemizdi göller, denizler, masmaviydi üstelik
Gönül rahatlýðýyla yüzer, bazen dibe dalardýk

Ekmekler katkýsýz ve kocamandý
Çeyreðini yesek, rahatlýkla doyardýk
Sakýzlar hep beyazdý, renklensin diye
Kuru boyadan toz yapar, renkten renge boyardýk

Oturduðumuz yerde, sanal olarak deðil
Bahçelerde koþarak oynardýk çeþitli oyunlarý
Ve sadece Kurban bayramlarýnda görmezdik
Kýrlarda severek büyüdük biz, kuzu ve koyunlarý

Ben çocukken

Babamýn senelik izinlerinde memlekete gitmek için
Uzun burunlu otobüslere binerdik
Ayda yýlda bir uçak geçerdi þehrimizin üstünden
Gürültüsünden korkar, bir köþeye sinerdik

Genelde Kýzlarýn Fatma, Ayþe, Hatice, Zeynep
Ekeklerin Mehmet, Mustafa,Ahmet ya da Ali’ydi adý
Bayramlar öylesine coþkulu yaþanýrdý ki
Emîn olun þekerden gelmezdi o tadý

Çocukluk iþte, elimize her para geçtiðinde
Boðulmayý göze alýr, leblebi tozu yerdik
Ne mi oldu bunlara? bilmem,
Gâlibâ zamâna ve teknolojiye kurban verdik....

.

Sosyal Medyada Paylaşın: