Öyle ki yýllar yýlý, yastýk ayrý biz ayrý Huzurlu eþ olmadýn, hem çektin hem çektirdin. Geçti koca bir ömür, sâdece hýr/gür ile Bir gün murat almadýn, hem çektin hem çektirdin.
Þu kalbimin içine, ýlýk ýlýk akmadýn Aklýmý baþtan alýp, sen kendine yakmadýn Dizlerine yatýrýp, “þeþm-i þehlâ” bakmadýn Seven gönlü çelmedin, hem çektin hem çektirdin.
Yüreðime taþ basýp, damga ile daðladým Kimseye göstermeden, kara yazma baðladým Öyle anlar oldu ki, ýssýzlarda aðladým Gözyaþýmý silmedin, hem çektin hem çektirdin.
O güzel deðerleri, elin tersiyle ittin “Benim görgüm bu” diye, kendi kafana gittin “Efendim” diyemedin, yanlýþta ýsrar ettin! Yýldýrsan da yýlmadýn, hem çektin hem çektirdin.
Feryâdým göðe çýktý, þimdi hepsi uyduda Sen duymadýn sesimi, saðýr sultan duydu da “Hocam/hocam” diyerek, eller sevdi/saydý da Kýymetimi bilmedin, hem çektin hem çektirdin.
Ne ettinse sen sana, kendi elinle ettin Sevgini yansýtmadýn, benim gözümde bittin Ezberini bozmadýn, direttin de direttin Sende bir gün gülmedin, hem çektin hem çektirdin…
22/05/’11 Hanifi KARA
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hanifi KARA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.