BOYNU BÜKÜK GURUR

bu mevsimde
büsbüyük hiçlere kazýdým adýný
uçmayan balonlu
kendine küsmüþ
küflü kentlerde..

geçtim gittim
tek günlük seferiler gibi
belli etmeden martýlara

gözlerim bir avuç suydu
önüne sunduðumda
inatla astýn yüzünü kirli daraðacýna
soðurdun iliðimden
benliðimi


bozgun yedi aþk’a yapýlan sürgün
ve kepenkleri indi körpe bir merhaba’nýn
en neþeli çocuklar koþardý oysa
ve en çok
iki yüzlü adamlar yorulurdu
masalýn sonunda
hani?

aðdalý bir hoþçakaldan baþka ne kaldý elimde
aðýr bir sadaka gibi süzülürken silüetler
almak istemem
pencerem düþer
omuzlarým dikleþir
hep -daha uzaða- bakmak isterken
sevdanýn gökkuþaðý bölünürdü çocukluðumun yedi katýna

soluk izlerim senden uzaklaþýr
sen yakýndan vururdun beni
kan kokardý iffetim
becerebilmeyi isterken unutmayý
saklanýrdým usulca
Tanrý’nýn güçlü ardýna

susun
söylemeyin
kim daha ahmak yaðmurdan
ve en çok kimin nefesi intihar kokar

ve sen..

güneþe küsen adam
rüzgarýn asi oðlu
zehirle kendini uzak doðunun kara elmasýyla
yanýnda götür bedellerini

beni düþünme
gün ýþýyýnca boþaltacaðým nasýlsa
topladýðým kepaze hayallerimi
sevda mezarlýðýna
asil bir tanrýçanýn
mor nöbetli cinnet akþamý gibi..




Çiðdem Parlayüksel





Sosyal Medyada Paylaşın: