sonunda
sustu sonbahar gözlerinin içinde
sarýmtýrak rengi yalana karýþtý
bir ýþýk yok derken
bin ýþýða büründü nefesim
þimdi dökülüyor belki yaþým
zor olsada
umut treni bu hazza emanet biliyorum
yanýyor karanlýk
aydýn gün harca beni hadi
yalýn ayak geliyorum sana
dilsiz kaldým iþte
kelimeler küs ilk defa karþýmda
yazýn romaný
hayat beni anlatsýn
dünya kahpe
ve sen
sade bir melek gibi gömül cennetine
düþman yok
insan kendine hain
sýrtý kambur kalsada ömründe
o padiþah her zaman..........
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.