Çocuktum En çok oyun oynamayý seviyordum Yerdeki çakýl taþlarýný Ýleride büyüyen kalbime Sýmsýký yerleþtiriyordum…
Korkaktým… Zavallý bedenim Bir çýrýpýda korkardý Ürkek bakýþlarýmla Talan ederdim dar sokaklarý Köþe baþý saklambaçlarý Ne çok özlerim Pencerelere taþ atýp kaçmayý Düþtüðümde bir þey olmadan aðlamalarý Naz yapmayý Ne çok özlerim bir bilsen…
Suçluydum… Yaramaz bir çocuktum Birazda yorgun Sanki hayat erkenden atlamýþtý sýrtýma Aðýr geldi bu yük Taþýyamadým Yine hayatý en olmadýk yerinde ýskaladým
Üþürdüm… En soðuk gecelerde Sokaktaki bir bankta Gazete parçasýyla Üstümü örtmeye çalýþýrdým Onu da beceremez Donup kalýrdým olduðum yerde
Yalnýzdým… Baþýmý omzuna koyacak kimsem yoktu Ellerimi ýsýtacak Sevgisiyle bedenimi saracak küçük bir yürek Bir ses Bir nefes aradým Heyhat onu da bulamadým Küçük bedenimle Yine kaldým benliðimle Tek baþýma Yüreðimdeki sessizlikte…
Birgül Afþin 19.11.2010
Sosyal Medyada Paylaşın:
Birgül Afşin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.