ibadet eder gibi doðuyordum her gün avuçlarýnda
iman eder gibi çaresiz nasýrlarým olsa da
yýldýzlarý istememiþtim ki; senden
þehir ýþýklarýnýn parlak neonlu mavi yalanlarýný
idare eder gibi sevilmek yeter miydi acaba
ki;yetmedi...
hiç inanamadýn belki
ama
senden baþka hiç kimse girmedi aklýmla arama
dönüp dolaþýp konardým ayný sevaplara
dudaklarýmla deðil
hislerimle konuþurdum tanrýmla
bakma þimdi göçmen sürgünlere kobay olduðuma
anlardý o beni
evet
ýslaktým haddini bilmez bir yaðmurla
þikayetsizce
ýslanmýþtým güne kara sürülmeden þemsiyesiz bir vurguna
ayyaþ aklýmla dik durma takýnmýþtým gözlerime
kal diyemezdim sana
git diyemediðim gibi..
lokmalarla deðil dokunduðunla yetinirdim
gönlünün götürdüðü yerde doyardým
en çok beni anlamaný isterdim
yeter ki...
vuslat dilenilmezdi ki aþk adýna
kambur bir gecenin sabaha duasý gibi
bilirsin
aç karnýna
yatarken
yatmadan önce
ya da tok hiç farketmez
insan yüreði,en çok istediklerini yutmaz mý hep
bir tutam
severmiþ gibi
yeter miydi
ki;yetmedi...
kabuk baðlamadan iyileþir miydi yaralar
üzgünüm...
denizi yutar susamýþtým
sevmeyi boyumdan büyük sanmýþ
hataymýþ demek
özrü kabahatinden çok sevmem
bitermiþ denizler de bilemedim
affet
bitirdim seni!
yetmedin...
hayattaki herþeyden çok istedim halbuki
onurla dik durabilmek
çamurlara bulamadan beyazý,terinle kokutmak
kimseyi dinlemeden kapýmý karanlýða kapamak
ve tertemiz bir güne kuþlarla birlikte uyanmak
gözlerime, tavan yapmýþ bir mavi duruþ
kýrlangýç seslerine eþlik ederek koþmak
kýlcal damarlarýna sokulmak papatyalarýn
cývýl cývýl gökküþaðý toplamak
aklýmýn ýslaðýný ellerinin sýcaklýðýnda kurutmak
yeter ki...
insan çok istediklerini zaten anlatamaz ki
içine gömmez mi takvimleri
beyaza bozdurmaz mý eksikliklerini
akýl arasýnda dondurmaz mý sevgiyi
gözlerinde saklamaz mý hep son sözü
yeter ki...
yetim doyuracaðýna gözlerin
bakmasýný bilse biter miydi...
hain bir pusula kývýrdý kolumuzu
emanet hýrslar yuvalandý canýmýzýn göbeðine
söküp atmalýydýk bir birine yapýþan bedenlerle.
ama olmadý.
yok olsa
ya da hiç olmasa acýtmazdý bu kadar kalanlar.
artmadan yetmez ya!
saklama kabýndan taþanlar korkuttu
anlayamadýk
evet
bilemedik kýymetini
ki;
dökülenler de kalanlar da aþktý her zaman halbuki...
kýrmýzý çerað düþünce gözlere
yaðýnca ayrýk yaðmurlar
bereketi tanrýdan sanmaktý en büyük kabahat
oysa
yaðan kara inat açmalýydý avuçlarý göðün beyazýna
tutabildiklerimiz kadar yaþadýk evet
oysa tutamadýklarýmýz kadardý aþk...
Serhat Akdeniz Bahar Kýzýltan ortak çalýþmasýdýr...
not: bu þiirin oluþmasýnda çok büyük katkýsý olan deðerli arkadaþým Sayýn Bahar Kýzýltan’a emeklerinden dolayý bir kere daha gönülden teþekkür ederim...
.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.