kestaneler çýtýrdarken kuzine sobamýzda
küçük sömürgeci düþlerin dibi tutar,
akýl oyunlarýndan vazgeç þair, masal bize kalsýn!
gün anlamsýzlýða doðarken, soysuzdur gece
ve yaþam þiire sarýlýr bir çýrpýda
ki
kollarýmýzda üþengeç bir düþ
umuttan, sevdadan dem vuruyorsa
seni yutkunmadýðýmý sanma...
menekþe kokusu mudur duvarlarýmýz içre düþen
gez göz arpacýktan ziyade?
yoksa
kaç kere terketmek istedin sen de
vitrinlerin aynasýz vaktinde midir dava?
anlayacaðýn,
dilimizde esrik ve üzgün bir þive kalýnca
eksiliriz usta
eksileniriz bu hususta...
nedensizliðime dokunma þiir, sürüleþiriz böyle böyle
bilmez misin?
dalganýn kýyýya tepkisini hecelemek
bile bile ladestir, ötekileþmeye!
mesela
"ne kötüdür, insanýn aklýyla yüreði arasýnda çaresiz kalmasý"
ve ne kötüdür, insanýn selamsýz bir sabaha uyanmasý
"ömür biter yol bitmez" ama radyonun sesi hep kýsýlýr
ve insan, tümcenin en orta yerine sýkýþtýrýlýr.
eser rüzgar, geçer zaman ;
içinde bir "ben" kalýr, bir de Yusuf’ça uyuyan yýldýzlar
Züleyha’nýn gözyaþlarý sadece beni yakar.
oyy benim güzel ütopyam, meðer sahiden ölmüþüz de
figanýmýz el olmuþ memlekete…