Ben susadýkça bulut kokan damlalara, Gizlice süzülüyor saçaklardan yaðmur. Tenimin çatlaklarýna iþkence yapmakta güneþ Sýzýyor Habersizce En cýlýz aralýðýmdan...
Ey kalbim! Senin içine hapsoluyorum... ’sýkýntý’nýn ördüðü demir kapý önlerinde Gölgeler gardiyan.
Týrnaklarým kanýyor rutubet tutmuþ duvar aralarýnda. Her geçen gün Saçlarým bir düðüm daha atýyor dertlerime... Ben sustukça Bedenim siyahýyla çizmekte üzüntünün notasýný...
Çürümüþ,buruþmuþ bir döþeðin Beni uyutmak için yalvarýþlarý yankýlanýyor! Dayanamýyor duvarlar! Üzerime yýkýlýyor en aðýr halleriyle. Her bir taþýn altýnda Tekrar eziliyorum yaram sýzlayarak...
Nurhan Ulukan Sosyal Medyada Paylaşın:
_nrhn_ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.