**** Ve Vuruyorum Kendimi Mavi Işıklı Yollarına..****

Gönlümün ince gülü,
anlamak ve anlaþýlabilmektir derdim hayatta..
benim cam kýrýklarým var…
benim “can” kýrýklarým da var,
ben yaralý bir kýrlangýcým,
vurulan þiirlerine düþüp canlanan...
bir serçe misâli hür
kendi sesimin yankýsý dokunurken kulaklarýma,
eski saatlerime “yaþ “ oldum mýrýldanmalarýmda
Sen gittin...
Sende kaldý gözlerim...üzerinde...gözlerinde..gülüþünde...
bana bakan sýcacýk ruhunda..
Sensizlik vurmuþ gölgem üstüne
bu beden huzur bulur mu ha,bulur mu..?
yoksun…
boynum bükük
hayatýn rüzgârýnýn iðreti bir tebessümü kondu dudaklarýma
bir tuhaf Sensizlik çöktü yüreciðime
olduðum yere kývrýlýp,
belli,belirsiz bir “of”lama çýktý aðzýmdan…
sesler dizildi boðazýma týpký düþlerim gibi
bir titrek loþ ýþýk titremesindeyim…
ruhumun aynasý rutubetli,
bak,
sarý odalarda puslandý
þimdi hazan mevsiminde katran karasý geceler
ruhumda dört duvar…
gölgelere,
gölgelere serilirken yorgunluklarým hüzünlü ve aðlamaklý,
özlem kavruðu dudaklarýmdan dökülen en sarý, en sýcak sevgilerimi,
sessiz çýðlýklarýmý dile getirecek daðlara ihtiyacým var
ama yoksun..
dýþarýya gece çökmüþ
yüreðimin kýrýlgan yanlarýndan yansýyan ýþýk huzmeleri
anlatsýn Sana beni…
…
Ay…ay…dolunay…
ýþýl ýþýl kendini yaktýðý gibi beni de yakan Ay…

sanki kýpýrtýlar baþladý yüreðimde
ay ýþýðýnýn olduðu bu gecede
kafamdaki þebekeyi açýp,
bir ýþýk þelâlesinin altýnda duruyorum
öyle dolduruyorum ki içimi senlerle,
ne yana kapýmý açsam hep Sen çýkýyorsun karþýma
gülümsüyorum…
her þeye raðmen gülümsüyorum
sabah melteminin yellerinde,tatlý naðmesiyle hýþýrdayan
iðde aðacýnýn kokularýnda çekiyorum Seni içime…
ve vuruyorum kendimi mavi ýþýklý yollarýna
belki kavuþurum Sana diye…

Süleyman Altunbaþ


Sosyal Medyada Paylaşın: